شادی :

شادکامی و نیکبختی هنری است آموختنی. شاد بودن حقیقی یعنی آن نشاط جانفرایی که از رضایت و آرامش خاطر می آید که بدون شادی دیگران میسر نمی شود.

اندازه خوشی و ناخوشی افراد بسته به مال و مقام و سایر مزایا و یا بدی و خوبی پیش آمدها نیست بلکه بیشتر وابسته به قدرت تعقل و طرز فکر هر فردی است.

که مکان و زمان در آن تأثیر نداشته باشد. بهترین مثال برای این نوع شادی، ارتباط شادمانه کودکان با یکدیگر استو نوع شادی که توأم با خلاقیت می باشد.

باید توجه داشت که شادی و نشاط و شادابی در صورتی مثبت و مطلوب تلقی می شود که با دید «الدنیا مزرعه الاخره» به آن نگریسته شود نه آن که در غرب موسوم است. یعنی شادی و نشاط دنیوی برای هر چه بیشتر فراموش کردن آخرت و امکان استفاده های هر چه بیشتر از لذات این دنیا.

تعریف شادی از نظر افلاطون :

افلاطون شادی را حالتی می داند که بین ۳ عنصر تعقل یا استدلال ، احساسات و امیال هماهنگی وجود داشته باشد.

تعریف شادی از نظر وینهون:

شادمانی به درجه ای گفته می شود که شخص کل زندگی خود را مطلوب ارزیابی می کند.

امام صادق (ع) می فرمایند : شادی به ۳ خصلت است : وفاداری ، رعایت حقوق دیگران و ایستادگی در گرفتاری ها و مشکلات.